The Encounter (2002)

Performance

One visitor at a time enters a closed L-shaped room with two doors. Once inside, the visitor can only leave the L-shaped room at the other end where the performer stands staring at the visitor. Slowly the performer approaches. In order to leave the corridor the visitor has to pass the performer. The visitor has to react on the situation and the approaching performer. The continuing attempt of the performer to make eye contact and the diminishing personal territory create a tense situation.

Performance ‘The Encounter’ Exhibition Ithaka, Leuven, B.

video registration fragment of 5’27”

De installatie is een nieuwe ruimte geconstrueerd in de bestaande ruimte.
Aan de voorkant hiervan is er een deur waarlangs de toeschouwers één voor één binnen kunnen komen. Eenmaal binnengekomen bevindt de toeschouwer zich in een wit geschilderd stuk gang die de hoek omloopt. De volledige ruimte is niet zichtbaar. De nieuwsgierige mensen worden geprikkeld. Om de hoek bevindt zich een lange witte gang met tegen het plafond lichtarmaturen die de ruimte helder verlichten en het vluchtpunt van de ruimte nog versterken. De deur waarlangs men binnen komt wordt automatisch achter de toeschouwer gesloten met een deurveer.
Aan het eind van de linkerwand van deze lange gang bevindt zich een deur waardoor men terug naar buiten kan. Op het einde van de gang staat de kunstenares.
Het eerste beeld dat men ervaart is indrukwekkend en verwarrend. Maar er is geen terugweg mogelijk want er is geen klink aan de toegangsdeur. Zodra je de gang instapt kan je onmogelijk bij de uitgang komen zonder langs de kunstenares te moeten.

Je mogelijkheden worden enerzijds beperkt door de ruimte waar je je in bevindt en anderzijds door de andere persoon die er in staat. Alleen door je met de andere en jezelf te confronteren kan je de uitgang bereiken. De ogen weerkaatsen jezelf en verraden ons innerlijke gemoedstoestand. Voor sommige is dit teveel. Anderen zijn nieuwsgierig naar hun ik en wachten af. De uiterlijk rust contrasteert met de innerlijke tornado die woedt. We zitten op een ander niveau als voordien.

Het stilzwijgen versterkt het sacrale van heel het gebeuren.

Zich losmaken van deze ervaring en naar buiten stappen lijkt een schending van deze ontmoeting. Weer overschrijden we een grens. Bij het verlaten van deze tijdloze cocon van ervaringen blijft alles nog nazinderen. De werkelijke wereld lijkt zwaarder te wegen dan voordien. Langzaam neemt de het gewone(banale?) weer de overhand.

De reactie ven de toeschouwers die buitenkomen worden eveneens gefilmd. Iedereen verwerkt het op een andere manier.

De kunstenares bepaalt en verandert de ruimte drastisch. Zonder veel erg overschrijdt ze het lichaamsterritorium van de toeschouwer. Hierdoor komt de toeschouwer in een vreemde eerst wat ongemakkelijke situatie. Waarna het zichzelf overstijgt.

De grens tussen toeschouwer en kunstenaar wordt bijna volledig opgeheven. Ze zijn beiden zowel toeschouwer als deel van het kunstwerk. Het oogcontact is hierbij voor de kunstenares cruciaal.

Waskar Lipa

Exhibition

2002: Ithaka 10 (Leuven, B)